De Stilte in Mijn Stem
Vanaf mijn vroegste herinneringen had ik al moeite met praten. Mijn woorden kwamen hakkelend en met moeite over mijn lippen, als een stroom die steeds onderbroken werd door rotsblokken van twijfel en angst. Stotteren was mijn constante metgezel, een schaduw die altijd aanwezig was, zelfs op de helderste dagen.
Ik kon me niet voorstellen waarom ik anders was dan de rest. Waarom leek praten voor anderen zo vanzelfsprekend, terwijl het voor mij voelde als een berg die ik moest beklimmen, met elke zin als een stap die ik zwaar en onzeker zette?
Het duurde jaren voordat ik besefte dat mijn stotteren meer was dan alleen een fysieke belemmering. Het was een weerspiegeling van mijn innerlijke wereld, een echo van mijn twijfels en angsten die diep begraven waren in de donkere hoeken van mijn geest.
Langzaam begon ik te graven, mijn innerlijke stem te onderzoeken en te begrijpen waarom ik zo vastzat in mijn spreken. Ik ontdekte dat mijn stotteren voortkwam uit een diepgewortelde onzekerheid, een angst om gehoord te worden en afgewezen te worden door anderen.
Maar terwijl ik mijn innerlijke strijd onder ogen zag, begon er iets te verschuiven. Ik begon te luisteren naar mijn innerlijke stem, naar de fluisteringen van mijn ziel die me vertelden dat ik meer was dan mijn stotteren, dat ik een waarde had die niet werd bepaald door de vloeiendheid van mijn spraak.
En langzaam, stap voor stap, begon ik te accepteren wie ik was, stotterend en al. Ik omarmde mijn gebreken als deel van mijn unieke zelf, en leerde dat mijn waarde lag in mijn moed om mezelf te zijn, ongeacht wat anderen ervan vonden.
Met elke dag dat ik meer in vrede kwam met mezelf, merkte ik iets opmerkelijks op. Mijn stotteren werd minder, niet omdat ik mijn spraaktechnieken verbeterde, maar omdat ik innerlijke rust vond. Mijn woorden begonnen met meer vloeiendheid te stromen, niet omdat mijn tong losser werd, maar omdat mijn hart dat deed.
En nu, terwijl ik deze woorden schrijf, realiseer ik me dat mijn stotteren niet langer een last is, maar een geschenk. Het herinnert me eraan dat mijn stem, hoe wankel ook, de kracht heeft om gehoord te worden, en dat mijn waarheid de moeite waard is om uitgesproken te worden, zelfs als het met haperingen is.
Probeer je wat je ook plaagt dat te omarmen om zo dichter bij jezelf te komen maar ook om jezelf meer liefde te geven.
Liefs Jessica
Reactie plaatsen
Reacties