Je bent jong en puur net als ieder ander kind, maar toch voel je dat je anders bent. Het is soms moeilijk te begrijpen, laat staan uit te leggen hoe jij je voelt, je worstelt met je gevoel. Want waarom voel jij je nu ineens zo anders?
- Waarom wordt ik ineens heel verdrietig?
- Waarom wordt ik ineens heel erg boos?
- Waarom wordt ik ineens heel erg blij?
Dan wordt er de vraag gesteld:
Wat is er aan de hand?
Weet ik niet, geef jij aan. Je weet niet waar het gevoel vandaan komt. Dit weet je ook echt niet, maar leg dat maar eens uit. ( ik kan het soms nog niet uitleggen )
Het liefste wil je graag alleen zijn of wil je graag iets actiefs doen. Misschien wel om het gevoel kwijt te raken of misschien juist wel omdat je er op dat moment behoefte aan hebt om wat actief te doen of alleen te zijn. Waarom je er behoefte aan hebt daarvan heb je geen idee.
Je bent jong en puur net als ieder ander kind, maar toch weet je dat je anders bent.
Bij de paarden zijn was voor mij de plek om helemaal tot mezelf te zelf te komen, waar ik mijzelf kon zijn. Waar ik geen oordeel kreeg, want het gedrag was puur wat ik terug kreeg. Ik kreeg terug gespiegeld hoe ik mij voelde.
Als kind kreeg ik vaak te horen: Je bent een dromer, je hebt een rijke fantasie. Maar wat als ik hierin nu helemaal mezelf kan zijn. (dit mocht bij ons thuis gelukkig ook) Wat is er mis met een rijke fantasie of dromerig zijn.
Het was en is soms nog steeds mijn manier om met mijn gevoelens om te gaan. De rijke fantasie en het dromen heeft mij gebracht waar ik nu ben en heeft mij de kracht gegeven om overal doorheen te komen, leuke en minder leuke dingen. Want wie zegt dat er in mijn fantasie geen waarheid zit? Ik denk dat er veel waarheid in zit. Dat weet ik nu, toen nog niet.
Ik kon mij als kind gelukkig terugtrekken op mijn slaapkamer, waar we thuis die kans gelukkig ook hadden. Maar ergens had ik juist ook weer de adrenaline nodig.
Nu nog steeds vond/vind ik snel dingen saai en dus ga je op zoek naar prikkels. (Hsp sensatie zoeker)
Ik zelf ervaar juist dat ik ook prikkels nodig heb om mij goed te voelen. Dat betekend niet dat ik alleen maar onder de mensen ben zeker niet. Ik heb ook heel veel behoefte aan rust. Het is juist dat ik energie krijg van de gezelligheid.
Zelf heb ik het idee dat het heel belangrijk is om kinderen te leren hoe om te gaan met gevoelens die je hebt. Dit geldt ook voor ons als volwassene. Zijn de gevoelens van jou of van een ander. Door juist zo bewust te worden van je eigen gevoel leer je hoe je in het hier en nu kunt blijven, wat voor meer rust en liefde voor jezelf zorgt.
Je leert op school denken, je wordt dus letterlijk uit je lichaam gehaald, terwijl het juist zo belangrijk is om in je lichaam te blijven en te blijven voelen i.p.v. met je mind zoveel bezig te zijn.
Het kind in mij heb ik altijd mogen blijven voelen van huis uit. Je innerlijke kind omarmen is zo belangrijk, ook op latere leeftijd. Het is dan ook nooit te laat om met jezelf aan het werk te gaan en je triggers te gaan opzoeken die betrekking hebben op vroeger.
Zoveel mensen zijn zichzelf kwijt, puur omdat ze geleerd hebben om op een bepaalde manier naar zichzelf te kijken. Een manier van hoe er verwacht wordt dat er naar je gekeken wordt, of ze kijken niet naar zichzelf omdat het te confronterend is en daardoor nog verder van zichzelf komen af te staan, waardoor er verschillende fysieke en mentale klachten ontstaan. Bijvoorbeeld angst, faalangst, burn-out, depressie enz.
Soms worden kinderen uit het niets heel erg boos ,blij, gaan huilen. Denken wij hier dan wel goed over na waar dit vandaan komt? Zou het misschien ook kunnen komen dat er iets tegen het kind is gezegd waardoor er iets getriggerd wordt, waardoor het zo reageert? Omdat het kind misschien niet weet hoe het met deze gevoelens om kan gaan of niet weet hoe het kind er op mag reageren of misschien wil het kind juist wel dicht bij zichzelf blijven en reageert het daarom zo als hij/zij reageert.
Onze reactie is hier zo belangrijk in. Het kind is nog zo puur en laat ook zijn pure reactie zien. Juist dan is het aan ons om op een afstandje te gaan kijken en ons af te vragen, wat gebeurt hier nu precies? Wij denken altijd te weten hoe een kind zich voelt, maar niets is minder waar. Wij doen een aanname en juist daar begint de fout.
Een kind denkt altijd dat volwassenen het bij het rechte eind hebben. Hier beïnvloeden wij onbewust de kinderen al met niet naar zichzelf leren luisteren. Wij weten niet wat een kind denkt dus laten we ook niet voor het kind gaan denken. Gebruik je woorden op de juiste manier en leg niet jouw gevoelens in de mond van het kind.
Het kind maar dit geldt ook voor jou en mij als volwassene jij mag ook de kans krijgen om verdrietig, blij, boos, ondeugend te zijn. Daar groeien wij als persoon van en creëren we zelf vertrouwen door. Juist omdat je geleerd is om op je eigen gevoel te vertrouwen en dat je mag luisteren naar jezelf.
Het hoeft helemaal niet alleen om het kind te gaan. Dit kan ook nog steeds op jouw als persoon resoneren.
Liefs Jessica
Reactie plaatsen
Reacties