Wat is het toch een wonderlijke reis, dat hele liefdesgedoe.
En dan bedoel ik niet de roze blaadjes op bed. Hoewel… laat maar komen.🌼🙈 Alexander!!!!!
Ik bedoel die échte reis.
Die waarbij je samen in de modder staat te stampen, en dan ineens elkaars hand weer vindt.
Dat dus.
De afgelopen twee jaar was ik, hoe zal ik het zeggen, nogal vaak met mijn ogen dicht op een kleedje te vinden.
In een ruimte met kaarslicht, tissues, en het onmiskenbare gevoel: ‘Oh, hier komt weer iets boven drijven.’
Systemisch werk. Opstellingen.
Ik deed het. Veel.
Soms alleen, soms samen met Alex.
En dat was magisch.
Maar ook ingewikkeld.
En ontroerend.
En soms ronduit ongemakkelijk.
Want ja, het is nogal wat om elkaar aan te kijken echt aan te kijken en dan te zeggen: ‘Ik hou van jou, maar ik vind het doodeng.’
En toch is dat precies wat er gebeurde.
We begonnen ieder met onze eigen stukken.
Hij daar, ik hier.
Zijn rugzak, mijn koffer.
Maar zoals dat gaat met liefde, en met het universum dat dol is op spiegelwerk, kwamen we elkaar steeds weer tegen.
In elkaars pijn.
In elkaars groei.
En toen ik begon te helen, merkte ik iets bijzonders: hij bewoog mee.
Alsof mijn proces ook ruimte maakte in hem.
Zonder dat we daar veel woorden voor nodig hadden.
Alleen een beetje moed.
En veel zachte blikken.
Tot we op een punt kwamen waar we allebei voelden: ‘Wacht even, dit stuk is van ons samen.’
Niet van mij. Niet van hem. Maar van ons.
En dat vraagt iets anders.
Namelijk samen durven kijken.
Naar dat wat schuurt.
Naar de momenten waarop je elkaar bijna niet meer kunt vinden, omdat je allebei even verdwaald bent.
En dan toch zeggen: ‘Laten we hier samen even blijven staan.’
En weet je?
Daar, precies daar, gebeurde het.
We vonden elkaar opnieuw.
Niet omdat alles opgelost was, maar omdat we het samen aandurfden.
Elkaar in de ogen kijken, ook als die ogen even boos of bang waren.
Zeggen: ‘Ik wil met jou verder, al weet ik soms niet hoe.’
Dat is liefde.
Niet perfect, maar echt.
En diep.
En soms met tranen.
Soms met een hoop gelach want ja, ook dát gebeurt als je je patronen doorziet en denkt: ‘Serieus? Dáár trapte ik weer in?’
Dus ja.
Systemisch werken als stel is niet voor watjes.
Het vraagt lef.
En zachtheid.
En een pot thee na afloop.
Maar de beloning?
Een verbinding die niet alleen sterker is, maar ook dieper.
Eerlijker.
Menselijker.
En als ik dan naast hem op de bank zit zonder dat we iets hoeven te fixen, maar gewoon zijn met wat er is dan weet ik: dit is het.
Liefde in ontwikkeling.
Samen groeien.
En soms… samen struikelen.
Maar wel hand in hand.
Love you💖
Reactie plaatsen
Reacties