Er zijn van die dagen waarop je wakker wordt met een hoofd vol mist en een lijf dat zich het liefst terugtrekt onder drie lagen dekens terwijl de wereld om je heen net iets te fel te snel en te luid lijkt te zijn. Dagen waarop elk geluid binnenkomt als een druppel op een veel te volle emmer en waarop zelfs het vriendelijke gebaar van iemand die iets voor je wil doen te veel kan zijn.
Je weet precies wat je nodig hebt ruimte rust stilte een beetje adem om weer terug te keren bij jezelf. Maar juist op dat soort dagen verschijnt er vaak iemand in je ruimte fysiek of via een scherm die het goed bedoelt en het helemaal verkeerd doet. Ze stellen vragen komen te dichtbij of bieden oplossingen aan voor iets wat helemaal niet opgelost hoeft te worden maar gewoon even gevoeld wil worden.
Ze zeggen dingen als gaat het wel goed met je of je moet het gewoon even loslaten of ze komen met adviezen als ga een rondje wandelen of zet een muziekje op dat helpt altijd. En hoewel je ergens weet dat het lief bedoeld is voelt het in je hele systeem alsof je nog verder uit verbinding raakt met jezelf alsof hun aanwezigheid iets in jou overschrijdt wat je op dat moment nauwelijks kunt bewaken.
Vroeger durfde ik daar niets over te zeggen. Dan glimlachte ik beleefd liet mensen binnen letterlijk of figuurlijk terwijl ik eigenlijk alleen maar weg wilde kruipen in mijn eigen veilige bubbel. Ik dacht dat ruimte vragen onbeleefd was dat grenzen aangeven egoïstisch zou overkomen of dat ik ondankbaar zou lijken als ik aangaf dat het even niet ging. Dus ik hield mijn mond zette mezelf op stil en probeerde maar gewoon door te gaan.
Maar mijn lichaam wijzer dan mijn denken begon op een gegeven moment te fluisteren. Eerst zacht met onrust en spanning. Later luider met hoofdpijn vermoeidheid en een gevoel van complete uitputting. En pas toen ik echt niet meer anders kon begon ik te luisteren.
Langzaam leerde ik dat ik wel mocht voelen wat ik voelde. Dat ik wel mocht aangeven wanneer het te veel was ook al snapte de ander het niet. Dat het oké is om te zeggen vandaag even niet morgen weer aardig. Want sommige dagen vragen niet om uitje” of oplossingen maar om zachtheid om stilte om alleen zijn zonder je eenzaam te voelen.
Soms wil je geen goedbedoelde tips geen helpende handen geen thee met een affirmatie op het label. Soms wil je gewoon een lege kamer een vertrouwde trui een boek waar niemand iets van vindt en de vrijheid om even niets te hoeven.
En misschien wel het mooiste wat iemand op zo’n dag voor je kan doen is gewoon zeggen ik snap het ik laat je even en dan zachtjes verdwijnen zonder deurknal zonder oordeel en zonder zichzelf afgewezen te voelen.
Dat voor mij is echte liefde. Liefde die niet alleen nabij durft te zijn maar ook durft los te laten wanneer dat nodig is. Liefde die niet vraagt niet trekt niet duwt maar gewoon even ruimte maakt.
Dus als jij jezelf herkent in dit verhaal als je voelt dat er van die dagen zijn waarop alles te veel lijkt en iedereen te dicht op je huid zit weet dan dat je niet raar bent. Je bent gevoelig misschien zelfs hoog gevoelig en dat is geen zwakte maar een gave eentje die alleen tot bloei komt wanneer je jezelf serieus neemt.
Je mag jezelf die ruimte geven. Zonder schuldgevoel zonder uitleg zonder sorry. En wie jou echt ziet zal je niet verlaten maar je juist even laten in liefde.
Liefs Jessica