Als hsp-er Auschwitz en krakau

De avond voor dat we vertrokken naar polen zat ik al vol zorgen over wat me te wachten stond, wat resulteerde in een paniekaanval.

Hoe kun je jezelf zo gek maken? Daar was ik altijd al heel bedreven in, en nu dus weer.

• Wat zou ik voelen en zien ivm mijn gave
• Zou het angstaanjagend zijn?
• Zou ik iets zien, en als ik het zou zien, zou het dan hetzelfde zijn als wat ik nu zie en voel?

Het was heel vreemd om daar rond te lopen, gelukkig hadden we de vrijheid om ons eigen pad te kiezen. We hadden een tour geboekt waarbij je zelfstandig over het terrein mocht dwalen.

Birkenau was een ervaring op zich. Het was een bijzondere ervaring om daar te zijn, vooral toen we voor het treinstation stonden. Alex, mijn man, leek hier diep geraakt te worden en realiseerde zich nu echt dat hij ook hooggevoelig is.

De atmosfeer was zwaar en beladen toen we daar stonden, omringd door de geschiedenis die in de lucht hing als een onzichtbare deken. Alex, normaal gesproken onverstoorbaar en nuchter, leek plotseling overweldigd door emoties die hij niet kon bevatten. Zijn gebruikelijke zelfverzekerde houding viel weg en werd vervangen door een blik van diepe zelfreflectie.

Ik keek naar hem terwijl hij daar stond, zijn gezicht vertrokken in gedachten. Het was alsof hij een innerlijke strijd voerde tussen het verwerken van de gruwelijkheden die zich hier hadden afgespeeld en het omarmen van zijn eigen gevoeligheid. Voor het eerst besefte hij echt de impact van zijn sensitieve aard, die hem nu leidde door een emotionele reis die dieper ging dan hij ooit had verwacht.

Terwijl we daar stonden, omringd door de overblijfselen van het verleden, voelden we een band tussen ons sterker worden. Het was een moment van kwetsbaarheid en begrip, waarin we beiden erkenden dat sommige ervaringen te groot zijn om alleen te dragen. En in die gedeelde kwetsbaarheid vonden we een diepere verbondenheid, een hernieuwde waardering voor elkaars gevoeligheid en de kracht die daaruit voortkomt.

Birkenau was meer dan alleen een plaats van geschiedenis; het was een katalysator voor persoonlijke groei en emotionele ontdekking. En terwijl we daar stonden, omarmden we de onzekerheid van het leven, wetende dat zelfs in de donkerste momenten er altijd een sprankje hoop en verbondenheid te vinden is.

In de barakken nam ik de tijd om alles te doorgronden. Ik wilde zoveel doen, maar het leek alsof mijn handen gebonden waren, niet in staat om iets te veranderen aan de tragische geschiedenis die zich hier had afgespeeld.

Tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik me overweldigd voelde door de emoties en de beelden die voor mijn ogen afspeelden. In de andere barakken waar we waren, vond ik troost in het aanraken van de objecten om me heen. Het voelde bijna therapeutisch, alsof elk tastbaar contact een moment van rust bracht te midden van de chaos van gedachten en gevoelens. Misschien zou een buitenstaander zich afvragen waarom ik dat deed, maar voor mij was het een manier om mijn zintuigen te gebruiken, om mijn angst te kanaliseren en beetje bij beetje los te laten.

Ik was daar uiteindelijk om mijn angsten onder ogen te komen, en hoewel ze zeker aanwezig waren, voelde ik een vreemde kalmte over me heen komen. Het was alsof het alleen zijn in deze omgeving me de ruimte gaf om mijn angsten te omarmen en te laten gaan. Een golf van rust overspoelde me, een rust die ik al jaren niet meer had ervaren. Het was een vreemde en wonderlijke ervaring, om te midden van zoveel pijn en verdriet een moment van innerlijke vrede te vinden.

Auschwitz is een plek die je met geen pen kunt beschrijven. Het was bijna alsof ik de gejammer van de mensen kon horen die hier vreselijke experimenten hebben ondergaan, en dat waren er ontelbaar veel.

De herinneringen aan Auschwitz bleven me lange tijd achtervolgen, zowel in mijn dromen als overdag. De angst en het gevoel van onwetendheid die al die mensen hebben moeten doormaken, zijn simpelweg onvoorstelbaar. Ik heb er geen woorden voor.

Het bezoek aan Auschwitz was zeer aangrijpend, en mijn ogen bleven niet droog. Op plekken waar we eigenlijk weg wilden gaan, besloten we juist langer te blijven om alles intens te ervaren, om de angst en spanning los te kunnen laten. Loslaten betekent voelen, hoe moeilijk het ook is. Op die manier voelde ik mezelf steeds dichter bij mijn eigen kern komen.

Het was ongelooflijk indrukwekkend om te zien en te ervaren, maar ik weet dat ik niet opnieuw zou kunnen gaan. Ergens voel ik nog steeds het verlangen om terug te keren, maar dan alleen om er te zijn, zonder opnieuw overspoeld te worden door emoties.

De gevoelens, de geur, alles wat ik zag, het was simpelweg te heftig voor mij om nog eens mee te maken.

Er was een tijd waarin ik het liefst wegkroop voor mijn gevoelens, in de hoop confrontaties te vermijden en nergens op te reageren. Maar nu werd ik geconfronteerd met de noodzaak om mezelf onder ogen te zien, mijn emoties en gevoelens aan te gaan.

Het was geen gemakkelijke weg, maar wel een noodzakelijke om verder te groeien. Ik moest leren om meer te durven, te voelen en te vertrouwen op mezelf. Het was een reis om dichter bij mijn ware zelf te komen en beter te luisteren naar mijn innerlijke stem, die me de weg wijst.

Voor sommigen is Auschwitz slechts een geschiedenisles, maar voor ons was het een kans om onszelf te confronteren. Het was een reis om onze angsten en onze ego's onder ogen te zien, en om zo een diepere verbinding met onszelf te vinden.